Een zoon!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

20 maart 2006

Ik zie een ster

Ik zie een ster
en denk aan jou
mijn kind van ver

de nacht is donker
ik staar naar de maan
je lijkt wel lichtjaren
bij mij vandaan

de nacht is donker
ik wens je zoete dromen
en hoop dat we heel snel
naar jou zullen komen

de nacht is donker
soms maak ik me zorgen
lig wakker om jou
maar dan komt de morgen
weer een dag dichter
bij jou..........



20 maart 2006

Een nieuwe week is begonnen en het is maandag 20 maart 2006. Wij zitten beiden op ons werk, Mary in Amsterdam en ik in Rotterdam. Maar deze ogenschijnlijke doodgewone maandag veranderde in een wervelwind van emoties toen om 14.30u bij Mary de telefoon ging en Stichting Wereldkinderen zich meldde vanuit Den Haag: GEFELICITEERD, JULLIE HEBBEN EEN ZOON!!!
Na bijna zes jaar wachttijd en even zoveel voorbereidingstijd naar dit moment toe staat de wereld dan toch ff helemaal op z’n kop: van twee naar drie bewoners op Damveld 22, van kinderloos naar de rijkdom van een Kleine, van de wens naar de vervulling. De verrassing was des te groter omdat we kort daarvoor nog het bericht hadden ontvangen dat ons geduld tot wellicht oktober/november 2006 op de proef zou kunnen worden gesteld.
Heel lang van tevoren ben je deze bewuste dag aan het “oefenen”: wat ga je zeggen, wat ga je vragen en vergeet vooral dat en dat niet te zeggen. Maar op het moment suprème ben je alles vergeten. En ook die lange zware en soms moeilijke zes jaren waren bij Mary in één keer weg.

We hebben een zoon!!! Zijn naam is Jadethabud Somboon en dat klinkt als prachtige Thaise muziek in onze oren. Een gezonde jongen van drie jaar oud, geboren op 3 februari 2003 in Bangkok, Thailand.
We zullen Jadethabud een andere (roep)naam geven en hebben besloten zijn naam op de 24ste april via deze website bekend te maken, op de dag dat we hem in onze armen kunnen sluiten en hem voor het eerst kunnen noemen naar onze naam. Vanzelfsprekend houdt hij zijn huidige namen, immers, ze zijn het weinige dat hij tot dusver heeft meegekregen in zijn nog korte leventje.

Tijdens het telefoongesprek met Wereldkinderen werden nog een aantal belangrijke details (achtergrond informatie) van Jadethabud genoemd, maar belangrijker was dat we de volgende dag mochten langskomen in Den Haag om het zojuist uit Bangkok aangekomen kinderrapport van onze zoon in te zien. Feitelijk de eerste kennismaking op papier met ons klein manneke, en terwijl we ons (soms aarzelend, soms volmondig) ouders voelden vanaf het telefoontje op maandag, die dinsdagmiddag 21 maart 2006 in Den Haag was ook hét moment dat ons ouderschap echte vormen aanneemt. Want tot onze grote (want niet aangekondigde) verrassing was kort daarvoor een eerste foto van Jadethabud binnengekomen via de telefax: weliswaar zwart-wit en enigszins donker en wazig, maar voldoende duidelijk om het prachtige gezicht van een Thaise jongen met hangwangetjes te tonen. Het is het eerste moment dat twee ogen in een gezicht je lang en diep aankijken. Het is het allereerste moment dat een blik zich in ons geheugen vastklinkt om nooit meer te verdwijnen. Zoveel kinderen hebben we gezien op al onze reizen en bij vrienden thuis, echter dit gezicht koesteren we direct als geen ander. En momenten later overstromen ons emoties van blijdschap, van absolute opluchting dat het-lange-wachten voorbij is en vooral van dankbaarheid.

Maar hoe ongelijk is het moment van onze kennismaking? “Wij zien jou wel maar jij ons niet! Wat gaat er in je om? En waar ben jij nu? Met wie? Alleen of met andere kinderen? Maar wat zijn we blij dat we je mogen begeleiden in de rest van je kindzijn! En wat kijken we uit naar het moment dat we je in onze armen kunnen sluiten!” Want alhoewel we vanaf dat moment Jadethabud in onze harten hadden gesloten, elke kleine stap in het dichterbij komen doet verlangen naar de volgende en die volgende stap bestaat uit niets anders dan de wens om Jadethabud te zien, te voelen en te knuffelen.

Na een volmondig “JA” van ons beiden mochten we het dossier en het kinderrapportje van Jadethabud inzien en lezen. Toen we het dossier openden was dat hét moment dat we onze allerliefste zoon in ons hart konden sluiten en wij elkaar beloofden hem nooit meer te laten gaan, hij is vanaf nu en voor altijd in ons midden, deel van ons gezin. Wat een schatje, hij is zo mooi en lief. Hij kijkt heel erg verlegen en ietwat schuchter. Kijk maar mee in het fotoboek (rechtsboven op de website)!

In de dagen daarna zijn we als de wiedeweerga aan het organiseren geslagen: de reis van Amsterdam naar Bangkok boeken, paspoort verlengen, reisverzekering regelen, de notaris afroepen om het testament “af te tikken” (gelukkig voorbereid), nu eindelijk kleertjes kopen, de laatste hand leggen aan de kinderkamer. Maar natuurlijk ook deze website opzetten, aankomstzaken regelen, op het werk afspraken reorganiseren, voorplannen wat kan worden voorgepland, afzeggen en verplaatsen wat kan/moet wachten tot later, de tuin versneld uit de winterslaap halen, harken/snoeien/verticuteren/bemesten, en natuurlijk onze ouders en vrienden bellen met het prachtige nieuws. We hadden gelukkig na onze reisbijeenkomst en voorlichtingsdag bij Wereldkinderen op 18 oktober 2005 een “to-do-lijst” meegekregen, welke door door-de-wol-geverfde adoptieouders en vrienden later werd aangevuld tot monsterlijke proporties die bijna doen vragen om professioneel project management. Blijkbaar geldt het aloude adagium dat een goede voorbereiding het halve werk is en dat is voor ons niet minder waar. Desalniettemin is het veel lezen, uitzoeken, regelen en tot actie komen. Dan gaat de tijd razendsnel!

Marja - ons aanspreekpunt en werkzaam als maatschappelijk werker bij Wereldkinderen - vertelt ons verder dat we op 24 april 2006 met Jadethabud zullen worden verenigd in het pleeghuis waar hij momenteel verblijft, in de provincie Lop Buri (zo’n 150 km ten noorden van Bangkok).
Dat betekent dat ons reisplan voorziet dat we woensdag 19 april naar Bangkok vertrekken en met z’n 3’en op Schiphol terugkeren op zondag 14 mei 2006. In een separaat bericht (op deze website) zullen we alle data rondom onze reis nog eens op een rijtje zetten.

Stukje bij beetje komen dingen af, wordt het to-do-lijstje wat korter, is de kinderkamer klaar, het huis verder af, liggen de kleertjes en knuffels klaar. Het is aftellen naar de vertrekdatum: de tijd vliegt soms, maar lijkt op andere momenten stil te staan. We kijken zo naar je uit, lieve kleine Jadethabud Somboon! We komen, we komen, we komen …nu echt naar je toe!