Tegenslag

De vakantie in Hua Hin is onverwacht en vervroegd tot een einde gekomen. We zijn terug in Bangkok: Mary ligt in het ziekenhuis en is vanavond laat in Bangkok geopereerd aan een acute blinde darm ontsteking.

De laatste zondag in Hua Hin werd er een van vervelende wendingen en onverwachte gebeurtenissen. Terwijl ik me had voorgenomen vandaag eens niet de zon op te zoeken en dus Mary het pierebad deelde met Zapp, zag ik dat Mary allengs met meer pijn badderde, het bad uiteindelijk verliet en zich terugtrok op een ligbank in de schaduw. Ik bleef Zapp in het bad gezelschap houden. Toen ook de ligbank Mary geen soelaas bood pakte ze de sleutels en een plastic zak (want ze voelde behoefte over te geven) en liep richting kamer. Daar is ze nooit aangekomen. Personeel trof haar in de ontbijtruimte, met hevige pijnen in buik en armen (geen gevoel in de vingers) en een forse temperatuurverhoging. Ik werd uit het zwembad geroepen, pakte Zapp en de tassen op (liet de rest instinctief liggen) en rende richting samenscholend hotelpersoneel. Mary werd al in een rolstoel gehesen, kreunend van de pijn. Vervolgens ging alles snel: dwars door de keukens nam de rolstoelstoet de kortste weg richting ingang, een gereedstaande taxi in en met vliegende vaart richting het kleine San Paulo ziekenhuisje. Daar werd al snel de diagnose gesteld: acute blinde darm ontsteking.

Ik ben met Zapp naar het resort getaxied, heb wat spullen van Mary bij elkaar gegrist om ze direct naar haar toe te brengen. Onderweg bedacht ik me dat een operatie en ziekenhuisopname in Hua Hin wellicht niet het beste idee was. In overleg met de behandelende arts heb ik voorgesteld Mary over te brengen naar het St. Louis Hospital in Bangkok, een RK ziekenhuis in de directe omgeving van het woonhuis van de familie Pramote, zo herinnerde ik mij. Een ambulance werd geregeld, de ziekenhuiskosten in Hua Hin cash betaald, Zapp geparkeerd bij de balie van het Anantara resort en zelf ben ik vervolgens in razende vaart alle vakantiespullen bij elkaar gaan rapen en in koffers, trollies en tassen gaan douwen. Het resort werd betaald, voor uitgebreid afscheid was er geen tijd maar een enkele omhelzing en vele glimlachende en toch bezorgde gezichten keken ons na toen alle Flickelaria in de gereed staande ambulance werden getakeld. Kort daarop zette de ambulance zich zachtjes in beweging, uitgezwaaid door een haag lieve verzorgende mensen die eigenlijk een warmer afscheid had verdiend.
Ruim drie uur waren we onderweg en dat Zapp ook nog eens moest overgeven en mijn toch al kleffe kloffie lekker heeft bijgekleurd met vlekken en rommel kon er ook nog wel bij. Het was sowieso voor Zapp een zware dag: geen spelletjes, geen watergeplons, haast geen eten en nu lag mama ook nog eens gestrekt op een stretcher in een tatutata.
In BKK werd Mary de EHBO ingereden. De operatie werd om 22:00 uur geagendeerd. Ik heb een kort gesprek met de chirurg kunnen maken, met Nederland en de ziektekostenverzekering correct en snel afspraken kunnen maken, allerlei locale formaliteiten in orde moeten brengen, ondertussen Zapp in de gaten houden en troosten en tenslotte van Mary afscheid moeten nemen. Het was natuurlijk allemaal zeer onverwacht en dus waren de tranen van Mary oprecht. Zapp en ik kusten Mary gedag op weg naar de lift, en toen ze eenmaal weg was konden de in allerijl opgetrommelde heer en mevrouw Pramote mij helpen met de opvang van Zapp en de bagage.

Zapp bleef onder alles redelijk rustig en geduldig, vandaag. Zapp en ik hebben samen gegeten, waarna ik de slaap- en badkamer weer als voorheen heb ingericht teneinde voor Zapp een vertrouwde en geborgen omgeving te scheppen. Ik ben daarna met hem in bad gegaan, heb hem van zijn poepluier afgeholpen en heb hem uiteindelijk (want slapen wilde of kon hij nog niet) huilend om 23:00 uur achtergelaten in de zorgzame handen van mevrouw Pramote om nog even bij Mary in het ziekenhuis te zijn.

De operatie is gelukt, Mary heeft veel pijn, de komende dagen heeft de Thaise keuken alleen maar vloeibaar voedsel voor Mary in petto (wie had dat 3 weken geleden gedacht?!). Het is de verwachting dat ze minimaal drie dagen in het ziekenhuis moet blijven.
Mary ligt op een (ruime) één-persoonskamer en heeft haar mobieltje bij zich. Ik heb haar vijftien minuten gezelschap gehouden, haar handen en voeten kort gemasseerd en laten weten morgen met Zapp terug te komen. Mary ligt onder een zuurstofmasker, en dat gaf mij een naar gevoel. Toen ik de deur van haar kamer achter me sloot en op weg ging naar Zapp, had ik het gevoel dat ik een deel van mezelf achterliet, op weg naar het andere deel van mezelf, een gespleten gevoel.

Het is nu ruim na 01:00 uur in de Bangkokiaanse nacht, ik ga Zapp goedenacht kussen en even bijslapen. Welterusten iedereen, welterusten Mary, tot morgen!