Real time, buzz time

Voorbij is de roze wolk, over zijn de wittebroodsdagen, het is oorlog.
Zapp heeft een vertederende buitenkant, maar in veel gedragingen zien we woede, zien we passie (volgens sommigen dezelfde emotie, maar tegenover gesteld, andere kanten van dezelfde medaille). Ons is het om het even, we zijn in moeilijk vaarwater terecht gekomen.

In de weinige rustige momenten relativeren we zijn gedrag als onmacht. Onmacht met name om zich bij ons verstaanbaar te maken. Zapp spreekt behoorlijk goed Thais, hij begrijpt direct aanwijzingen van elke vreemde. Want dat we veel aanspraak hebben op straat is duidelijk. Alhoewel Mary toch een onmiskenbaar Aziatisch uiterlijk heeft, is eenieder duidelijk dat Zapp een Thai is. En als Mary antwoordt dat zij geen Thai is, vallen gezichten van verbazing uit elkaar totdat wij uitleggen dat wij toch echt de ouders zijn, soms (als nog steeds ogen dreigen uit oogkassen te rollen) aangevuld met de opmerking dat wij Zapp hebben geadopteerd. Ten laatste op dat moment verschijnt de van de Thais zo bekende glimlach op het gezicht: “lucky child lucky child”. Vandaag twijfelden we echter diep aan de betekenis van die 4 woorden…

Wij begrijpen Zapp niet. Niet in zijn gewone vragen en verzoeken, niet in zijn verwijten, niet in zijn verzet, niet in zijn woede. En hij begrijpt juist niet dat wij dat niet begrijpen, dat we hem niet verstaan. Zie daar de bron van een zeer aanvaringsrijke dag.

Hebben we dan helemaal geen lol gehad? Nou ja, we zijn in het koninklijk paleis geweest dat er Boeddha-piekjes bij staat in verband met het deze zomer te vieren 60-jarige kroningsjubileum van de Thaise koning. Sowieso ziet Bangkok er schoon uit, hetgeen voor een stad van minimaal 10 miljoen legale be-woners en ettelijke miljoenen niet-geregistreerde in-woners een bewonderenswaardige prestatie mag heten. Maar Zapp had weinig oog voor al dat moois. Sowieso weigert hij meer dan 10 stappen op eigen benen te doen, alsof hij bang is dat draken uit de ondergrondse en bovengrondse riolen hem elk moment kunnen verzwelgen. Hij gaat dan parmantig voor mij staan, beide armen omhoog, zet een mierzoet verzoekstemmetje op en verwacht dan van mij dat ik hem op de arm neem. Nou vind ik dat niet erg, sterker, het werkt vertederend op mij, heerlijk om hem zo dichtbij te ruiken en hem woordjes in de oren te kunnen fluisteren. Maar bij wandeltochten van enkele kilometers, in de oorverdovende herrie en met een exotische cocktail van uitlaatgassen zo dik als rundersoep, etensgeuren van straatstalletjes en broeierige stankslierten van voorbijslenterende zweterige lijven, en dat alles in een verzengende hitte van bijna 40 C is dit alles de reden voor mijn zweetklieren om er een waar activiteitenfestijn van te maken. Geen vierkante millimeter van mijn lijf is droog gebleven, overal stroomden de beekjes te voorschijn, ik was tot een wandelende waterzuil verworden. Maar dat heb ik er allemaal graag voor over, getroost als ik ben bij het aangezicht van Mary die er al helemaal uitziet alsof ze in haar zwempak in de stad rondloopt.

De 3 bronnen van ergernis en onbegrip zijn het slapengaan, eten en de “ongehoorzaamheid” van Zapp.
Zapp hebben we afgelopen nacht na een laatavondlijke dramavoorstelling – inclusief Thai kick-boxing van kleine bruine beentjes in borst gezicht en onderbuik van ons beiden – in het kinderbedje weten te lokken. Ik ben zelf in het bed naast het zijne gaan liggen, heb zijn handje vastgehouden ter troost en kon zo grote delen van de nacht meegenieten van een voortdurende worsteling van Zapp met de demonen van de kindernacht.
Eten doet Zapp zeer selectief, niet aan tafel en bovendien met een zodanig geklieder dat eigenlijk de hele woonkamer met tafel en al een reuzengrote wasmachine moet worden binnengereden. Hij eet met zijn mond rechtstreeks uit kommen, gooit boterhammen en fruit in zijn drank om er vervolgens met enkele lepels vrolijk op los te gaan hengelen. Heel creatief wellicht, maar bij ons eerder wanhoop veroorzakend. Alhoewel wij proberen te sturen, aan te moedigen en soms ook een handje te helpen, is het eindresultaat bedroevend slecht: Zapp eet nauwelijks. Alleen sommige hartige zaken lust hij wel, en fruit! Rambutans gaat hij met zijn gebit te lijf alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is. Wij zijn al blij dat hij de inhoud ook met veel verve verorbert.
En dan de ongehoorzaamheid. Met name rondom het slapengaan en het eten doet hij dingen waarvan wij dat liever niet willen: telefoons zeer aandachtig bestuderen (= proberen te ontleden tot op chip-nivo), de computers in het PC-hok te dereguleren, de magnetron te herprogrammeren en de steile trap op te lopen. Wij volgen een weg van waarschuwen, laten weten waarom wij het er niet mee eens zijn en gewoon hem achterna gaan. Voor hem is dat alleen een aanleiding om het er nog talloze malen opnieuw op te wagen, totdat wij vanavond hem vervroegd - boos en geïrriteerd als wij waren - naar de slaapkamer hebben gebracht: natuurlijk beseften we dat we werden uitgedaagd, maar toch, ergens moet je toch een streep zetten, ook ter bescherming van de spullen van onze gastheer. Wat toen ontstond was de boosheid en paniek van een kleine draak die nog niet kan spuwen: zijn stembanden hebben bol gestaan van krijsen zodat ik niet anders kon concluderen dat ze een generale repetitie voor een gemiddelde Ajax-Feyenoord goed hebben doorstaan (vrees ik); alle door ons meegebrachte spulletjes en spelletjes werden theatraal door de slaapkamer geslingerd (wat wij maar gewoon hebben laten gebeuren); en tenslotte werden zijn laatste rambutans (waarvan hij toch zoveel houdt, bleek eerder die avond) met een volmaakte pitch richting spiegel geslingerd zodat ik later die avond her en der een stukje slijmerig vruchtvlees van kasten en vloeren kon afkrassen. Alleen omdat meneertje weer naar beneden wilde. Uiteindelijk besloot Mary juist dat na een meer dan 1 uur durend gevecht toe te staan, waarbij ze hem in het voor hem zo onbegrijpelijke Nederlands toevoegde dat dit bedoeld was om netjes goedenavond te zeggen aan de anderen die we eerder zo plots hadden verlaten. Zijn reactie was spreekwoordelijk: toen de kamerdeur openging stopte het huilen abrupt, hij liep de trap naar beneden om Mary en plein public iets in het Thais te zeggen en liep op eigen gelegenheid weer naar boven. Het voelde bij ons als een nederlaag aan, alhoewel we blij waren dat zijn razernij over was. Wij waren oprecht boos, en toch vochten tranen om voorrang. We zijn door Zapp danig uitgedaagd, en we hebben deze keer “verloren”. Toch hopen we dat hij misschien toch ook heeft gemerkt dat we met hem bezig willen zijn, en dat we heel veel van hem houden, van onze kleine draak.

Op Mary en mijzelf hebben deze emoties een verontrustende uitwerking. We twijfelen aan onszelf, vragen ons voortdurend af waar onze principes zijn gebleven, en hebben vooral het gevoel een 24-uurs tentamen af te leggen in het aangezicht van de familie Pramote (die overigens bewonderenswaardig terughoudend is) en de aanstaande ouders Jennifer en Michael. Het is moeilijk, en de balans tussen mooi en “waar is het behang” is flinterdun.

We hebben besloten morgen binnen te blijven, niet op stap te gaan en de relatieve rust van het huis van Pramote te gebruiken om veel uren met z’n 3’tjes te zijn. Geen voortdurende grote-stads prikkels, geen buitenstaanders, en veel praten met elkaar. Misschien lukt het dan om morgen de woordenschat van onze kleine Zapp uit te breiden, nadat hij vandaag kip, schaap (met die verschrikkelijke Nederlandse schraapgeluiden incluis!) en “goed zo” heeft leren uitspreken. Dat laatste is dan misschien het bewijs voor alle buitenstaanders (jullie!) dat wij Zapp (ondanks al zijn Thaise drakenstreken) proberen te belonen voor goed gedrag met die twee woorden “goed zo”.

Als ik mijn gedachten zo digitaal van me afschrijf, is het warm, heeft Mary zich met Zapp teruggetrokken in de slaapkamer, en liggen vóór mij op tafel enkele kilo’s rambutan, mangistan en mango, en een grote fles ijskoud water. Ik probeer deze dag in zoet te smoren, vooraleer ik mij ga voorbereiden op alweer een gekreukelde nacht, maar wel dicht tegen Mary aan: wie weet, is ze voldoende wakker om van me te horen dat ze het in mijn ogen prima heeft gedaan, nu niet meer de 1-dag oppas-mama, maar de voltijds mama in wording!