Eindelijk op weg... naar Jadethabud, naar Bangkok!

Marianne was er vroeg bij op onze vertrekdag. Maar het was dan ook laat geworden voor ons: tot 1:30 uur in de morgen waren we in de weer met digitale berichten en analoge bezigheden, getob over het gewicht en volume van bagage en regelarij voor de terugkomst (je bent nog niet eens op pad en dan alweer bezig met 31/2 weken later?!). En meteen die twijfels: hoe zouden we al dit hebben kunnen organiseren als er in onze omgeving nu al een kleine dreutelaar was rondgedribbeld, maar afijn, ook die zorg is voor later. Misschien helpt de nieuwe management kreet “loslaten loslaten” ook daar wel bij – alhoewel het op dit moment veel weg heeft van “vasthouden, doorzetten, niet zeuren”.
Toen Mary dus krap op tijd de douche opzocht, besloot ik Marianne maar ff een ½ uurtje uit te stellen. Met haar flitsende rode nieuwe mini MPV – volgestouwd met 3 m3 baggage en 3 passagiers – reed ze ons naar SPL.

Inchecken: lukte prima en vlot.
Overbaggage? Het verhaal van adoptie doet gezichten lachen en dreigende extra-betalingen wegsmelten.
Het afscheid was verwarmend en ontroerend. Omringd door opa’s en oma’s, broers en schoonzussen, vrienden en vier Chinese adoptiepollewopjes. Heerlijk om zo vertroeteld te worden bij het begin van dé reis: jullie allemaal bedankt!
Douane: niets bijzonders.
Tax free: deze keer maar niet.

Plotseling staat geheel onverwacht Rob “hun heb” Brouwer voor onze redelijk beduusde snufferds. Met zijn SPL pasje kan meneer overal bij en – digitaal en geestelijk mijlen op ons vooruit – had hij besloten dat hij van méér waarde voor ons was bij de gate dan bij de afscheidnemers: vlak bij de slurf maakte hij de laatste foto’s van ons voordat wij “n-1” het land uitgingen (managementtaal voor ondertal situatie…). Dag SPL, dag lieve wegbrengers, dag voorbereidingen, bedankt voor alle laatste wensen. Hoe zal het zijn over ruim 3 weken terug op SPL?

Nou zijn we in NL de laatste maanden niet echt verwend geweest door warmte en dus gewend geraakt aan miezerigheid, maar Eva Air besloot er een tufje bovenop te doen. Direct na de start besloot de bemanning dat het tijd was geworden voor de zoveelste ijstijd, zodat dekens er aan te pas moesten komen om een gevoel van menselijkheid te bewaren. Verder alles okay overigens, ook de beenruimte in de Evergreen klasse (geupgrade economy) was prima. Maar slapen? Niet bepaald, wij worstelden ons van uur naar uur, en dan zijn 10,5 uur lang hoor…! Lezen lukte ook niet, de aan-boord-tijdschriften vol met onleesbare Chinese teksten (van de plaatjes moest je aflezen dat in Nederland de tulpenlente was uitgebroken; ach, wat weet de redactie al helemaal daar in het verwegge Taiwan?), en dus was er alle tijd om ons te ergeren aan de onbeschofte houding van een stel Nederlandse passagiers die alle regels van fatsoen aan hun dikke lijf afveegden. Toen we er dan toch eindelijk waren, was dat met een vervroeging van ½ uur (4 uur in de ochtend of all grace!!!) en sliep het hele vliegveld zich één grote snurk. De rest ging als in een roes: koffers ophalen, door de douane, geld pinnen, de taxi scharrelaars ontwijken op weg naar de echte taxi standplaats, inladen en wegwezen door de klamme, warme nacht. Mijn hemel, wat een hitte! En dat op het koelste moment van de dag.

De taxi-chauffeuse zoefde over de nachtelijke snelwegen en straten naar het adres van meneer Pramote, onze gastheer van de komende 1,5 week. Blijkbaar had ook hij niet gerekend op zulk vroeg bezoek (alhoewel wij hem een nog vroegere ochtend hadden bespaard omdat we hem via Wereldkinderen hadden laten weten geen afhaal nodig te hebben en wel zelf de vroegochtendlijke rit naar zijn huis zouden maken): na herhaaldelijk bellen, roepen en op de deur roffelen schoof uiteindelijk een raam open. Slaapdronken werden wij begroet door een slaapdronken mevrouw Pramote. Alleen de koffie en de begroeting even later door de heer Pramote bracht leven in de brouwerij. Met name zijn verrassende opmerking – in het Nederlands uitgesproken, want dat spreekt hij vloeiend na meer dan 500 Thaise kinderen richting NL te hebben begeleid – maakte ons een en al wakker: NIET PAS OP MAANDAG 24APR06 MAAR AL MORGEN – 21APR06 – ZULLEN WE JADETHABUD ZIEN!!! Wat een verrassing! Hoe zal het met hem zijn? “Het is alsof je al in hetzelfde huis bent, Jadethabud, maar dat we je nog even niet kunnen aanraken.” Wij horen Pramote’s verhaal aan: dat hij al 1,5 jaar in Lop Buri bij een pleeggezin woont omdat de slechte lucht van Bangkok (BKK) in zijn longetjes voor bronchitis had gezorgd; dat ook Pramote hem nog niet eerder heeft gezien. Door slaap, hoofdpijn, warmte en emoties overmand kunnen we niet veel meer opperen dan dat we nog wel tijd nodig hebben om kleertjes en schoentjes en dingetjes en datjes voor hem te kopen…

Toch maar ff gaan liggen op bed. Toen we wakker werden was het 11 uur in de morgen, bewolkt, warm, klam. Het ledikantje in onze logeerkamer is nog leeg…