We beginnen de dagen af te tellen

We zijn zachtjesaan begonnen af te tellen, we hebben minder dagen om naar uit te zien dan om op terug te kijken. En eerlijk is eerlijk, we zien er naar uit om het roer weer richting westen te zetten. Hoe is het met de tuin? Hoe sterk verwilderd zullen we hem aantreffen nu ook thuis de lente volop is uitgebroken en heggen, gras en struiken niet mijn temmende hand in hun nabijheid weten? Valt er genoeg regen om de potten en buizen voldoende vochtig te houden? Heeft de zon voldoende mededogen met ons grasveld zodat wij niet een gevlekte woestenij zullen aantreffen tegen de tijd dat wij de auto onze oprit oprijden en de tuin inlopen. Ik durf er eigenlijk niet aan te denken en kijk vanaf het balkon maar weer naar het gras in ons resort, dat er elke dag scherp geknipt en groen bij ligt, het zogenaamde olifantengras dat groot en grof is maar uitstekend tegen de hitte en droogte van de tropen kan.

Het is ons laatste adoptieweekend in Thailand, het laatste weekend van Zapp in zijn moederland. Hij beseft het niet, denkt misschien dat ook wij een tropisch zwembad in de tuin hebben liggen, en schoonmaaksters bij de vleet die tweemaal daags hun resolute schoonmaaklust loslaten op onze soms als door een wervelwind getroffen kamer. En Thaise bedienden die hem kunnen geruststellen, bevragen, opmonteren, tot de orde roepen en verstaan. Wij weten wel beter, en het is waarschijnlijk daarom dat zowel bij Mary als mijzelf schijnbaar uit het niets situaties, voorwerpen en leefsituaties uit Almere en ons huis ter sprake komen en wij ons telkens de vraag stellen: HOE GAAN WE DAT DOEN? Ik verdenk ons zelfs van tijd tot tijd met een groot vraagteken op het voorhoofd rond te lopen… Sommige voornemens zijn helder, voor andere situaties moeten we nog oplossingen zien te bedenken.

Mary keerde net terug van haar dagelijkse massage. Nadat ik de deur opende en Zapp een stralende, misschien ook wat ontstresste Mary in de deuropening ontwaarde, rende hij met open armen en een oor-tot-oor brede lach op Mary toe. Voorwaar een ontroerend moment dat doet voelen dat Zapp ons herkent en waardeert en dat de balans van goede en minder goede momenten weer wat meer doet doorslaan naar de plus. En dat is nodig gezien de schreeuw-, vecht-, boosheids- en ontevredenheidsmomenten die we toch ook elke dag met Zapp meemaken. Maar zozeer als wij momenten van vertwijfeling en vreugde aan elkaar rijgen, zo zal ook voor onze kleine draak deze dagen met zijn nieuwe ouders een opeenstapeling zijn van wisselende emoties. We zitten samen in hetzelfde schuitje en samen zullen we varen.

Vandaag heeft Zapp voor het eerst met andere kinderen in het speelhonk gespeeld. Alweer konden wij bemerken dat hij alles oppakt wat in zijn handjes terechtkomt, in eerste instantie de voorwerpen aan een grondige technische keuring onderwerpt (= kan ik het uit elkaar halen) en pas daarna bedenkt wat hij er zoal mee kan doen. Dat heeft hij dan overigens vliegensvlug door, alhoewel lego nog wat teveel fijngevoeligheid van hem vergt. Maar in het samenspelen is hij nog niet bedreven: hoezeer onze draak ook vuur kan spuwen, hij laat zich speelgoed schijnbaar moeiteloos en zonder protest uit handen nemen om zijn aandacht direct weer op iets anders te richten. En ook dat is typisch Zapp: weinig concentratie, voortdurend met verschillende dingen tegelijk aan de haal willen gaan, niets “afmaken” en snel zijn belangstelling verliezen. Wij geloven dat Zapp er veel baat bij heeft om op korte termijn met een zekere regelmaat naar een kinderdagverblijf te gaan. Dat zal zijn sociale gevoel goeddoen en ook helpen om het Nederlands sneller te leren, denken wij.

En zo zijn deze dagen in Hua Hin waardevol voor ons: hoewel we onze Zapp bepaald niet altijd begrijpen, laat staan verstaan, herkennen we wel steeds vaker zijn drijfveren en kunnen we zijn gedrag duiden. Dat helpt bij de keuzes van dagindeling, eten en drinken, de do’s en de don’t’s, kortom, de keuzes hoe we ons samenleven willen vormgeven. Wellicht dan toch enkele vraagtekens minder als we hier over vier dagen vertrekken op de laatste etappe van onze adoptiereis.