Nagekomen avondlijk bericht

Gisteravond – lang nadat het dagboek was bijgewerkt – hoorde ik dwars door het gebrom van de waaiers en het gesuis van de computer de stem van de heer Pramote in de woonkamer in gesprek met Jennifer en Michael. Ik zat nog al jullie reacties in de computerruimte na te lezen, toen mij werd toegeroepen dat er een belangrijk document in de eetkamer op me lag te wachten. Ik sloot mijn dagboek voor die dag af, liep richting stemmen, laveerde tussen de door de tocht openvallende gordijnen naar de eetkamer en trof een kleinood aan op tafel. In een plastic hoes zaten twee verklaringen: een adoptieverklaring van het Institute of Social Welfare en een kopie van de Memorandum of Agreement, het document dat we eerder deze week op woensdag 26 april hadden ondertekend en dat nu met drie additionele handtekeningen door de Thaise autoriteiten was bekrachtigd. Met de MoA kunnen we in de komende vakantie aan de kust ons legitimeren als de legitieme ouders van Zapp Flick. De vierde en laatste clausule in dit document bevat een verrassing: Zapp heeft de toezegging dat hij op zijn 18de – indien hij dat wenst – de Thaise nationaliteit terug kan krijgen. Zo kan onze draak altijd terugkeren naar zijn moederland en verloochent Thailand niet de roots van de kinderen die het afstaat. Een mooi en rechtvaardig gebaar naar haar zonen en dochters!

Nadat ik ‘s avonds laat nog enkele uren wat drakelige verhalen over onze Zapp had geschreven (ik zal ze volgende week in het dagboek opnemen), klom ik de trappen op naar het dakterras. De nachtelijke lichtjes van Bangkok flikkerden niet-aflatend de zwoele tropennacht in. Ver beneden mij, in de donkerte van de nacht, slechts vaag beschenen door een olielamp bewogen wat armen. Gezeten in een straatje niet breder dan een gang zaten stil en geconcentreerd een zestal mannen op de grond. Slechts hun zwierende armen verraadden hun emotie bij het spel dat ze speelden: kaarten werden verdeeld, er werd ingezet met geld en kaarten vlogen over en weer totdat met een gedempte kreet een winst werd begroet. Het was uiteindelijk tegen 1 uur in de morgen dat ik de douche en mijn bed opzocht, niet voordat ik Mary goedenacht wenstte en Zapp stilletjes over zijn stekelige hoofd aaide.

Mary fluisterde me nog een ontroerend verhaal toe. De avondroutine voorziet er in dat ik – nadat Zapp is ingedommeld – de slaapkamer uitsluip richting het computerhok om het dagboek bij te werken. Nou was ik kort tevoren echt even in slaap gevallen. Zapp was blijkbaar nog niet echt richting dromenland vertrokken: Mary observeerde in de donkerte van de nacht hoe hij zich rechtte in zijn ledikant om dwars over de donkere liggende figuur van zijn moeder te checken of ik in het andere bed nog wel aanwezig was. Eenmaal daarvan vergewist, legde hij zich neer. Even later voelde Mary een zacht, priemend vingertje in haar zij. Het was Zapp die stilletjes contact zocht met zijn moeder. Mary schoof wat op richting Zapp’s ledikant en seconden later legde het vingertje zich in de mond van Mary. “Ik vertrouw je, mama, blijf bij me, mama”, en nadat drie kleine schokjes door het kleine lichaampje gingen was Zapp dan toch echt eindelijk vertrokken richting dromenland.
Ik antwoordde Mary dat Zapp overdag – gezeten op mijn rug – al regelmatig zijn wijsvinger in mijn mond had gelegd, een gebaar van vertrouwen dat wij zo goed kennen van Isabelle, ons nichtje uit Amsterdam. Kindergebaren zijn universeel en mooi.

Ik kon de slaap maar moeilijk vatten. Een volle, mooie dag ging ten einde en ik beleefde hem nog verschillende malen in gedachten.