Spoorzoeken in BKK

Het is sweet-heet, alleen de waaier brengt wat verkoeling. De eerste Thaise avondmaaltijd is genuttigd. Een emotionele gedachte bekruipt ons dat het ook onze laatste avondmaaltijd is met z’n tweetjes. Morgen zit hier de kleine (hoe groot is “klein” eigenlijk?) Jadethabud. Vanavond is zijn stoel aan het hoofd van de tafel nog leeg…

Vandaag door de stad rijdend was ik op zoek naar durians, die heerlijke fantastische verschrikkelijk stinkende malse weeïge superzoete koning der vruchten. We vonden er vanavond enkele aan een straat niet ver hier vandaan; ik ga nog één keer de straat op vanavond, de lome avond in, slenterend naar de stalletjes enkele blokken hier vandaan. “Maar morgen kan dat niet meer, want dan kunnen we toch niet zomaar meer weg?” Wat kan er eigenlijk nog na vandaag? Wat verandert er eigenlijk allemaal? De schrik slaat me om het hart, maar Mary doet daar vastberadender over en is vol vertrouwen al aan het vooruitdenken en dus geef ik me daar - en aan haar - maar over. Onwerkelijk.

De dag was goed. Op zoek naar de weinige sporen van Jadethabud in deze miljoenenstad vonden wij het ziekenhuis (Wachira/Vajira Hospital) waar Jadethabud ruim 3 jaar geleden ter wereld kwam. Hemelsbreed niet eens zo’n grote afstand, maar door de eindeloze stoet walmende, stomende en stinkende auto’s schijnbaar eindeloos ver weg. Eenmaal aangekomen liet Pramote ons alleen met een zuster, die ons na aanvankelijke aarzelingen en opvolgende introducties bij zuster-oversten liefdevol aan de arm nam. Op weg naar de infertiliteitskliniek (waar we zonder wachtlijst terecht konden als we daar nu nog zin in hadden), verloskamers, de kraamkamer en een gang die zich steeds meer vulde met dan eens streng kijkende en dan weer giechelende zusters. De gang langs de kraamkamer waar ook Jadethabud zijn eerste momenten op aarde heeft beleefd. Steeds is het eerste antwoord op onze vragen “nee, kan niet”. Het is aan de vasthoudendheid van Mary te danken dat we uiteindelijk veel waardevolle informatie over die eerste levensmomenten van Jadethabud te weten zijn gekomen. Informatie die hem een anker kan geven als zijn levenskoers daar later om vraagt.

Snel zijn gegevens op een papiertje-van-niets gekriebeld, snel is het papiertje als een kleinood in onze Jade-map gestopt, snel nog zijn wat e-mail adressen uitgewisseld met de zusters opdat wij Jadethabud ook met hen digitaal kunnen delen in de komende dagen.

Moe maar voldaan, met een traan van vreugde in elke ooghoek, en ook een bemoedigende glimlach van de zusters - “lucky child lucky child” - dat Jadethabud geluk heeft gehad met ons als ouders (wij antwoorden dat wij geluk hebben hem als zoon te mogen ontvangen), lopen we naar de uitgang van het ziekenhuis. Dat de bewaker ons wegjaagt als we nog een foto van de buitenkant van het ziekenhuis nemen, deert ons niet meer.

Nog één nachtje slapen en we zien, horen, voelen en ruiken Jadethabud. Nog enkele uren verwijderd zijn we van hem, onze zoon. Nog één websitebericht verder en we kunnen hem bij zijn nieuwe-oude naam noemen. Morgen lezen jullie onze naam voor Jadethabud op onze website.