Een gewone zwembaddag in de tropen

Toen ik vanochtend om zes uur opstond en onder het genot van de eerste hoofdstukken van The Brooklyn Follies van Paul Auster het gevecht tussen nacht en dag op het balkon aanschouwde, wist ik nog niet dat Zapp zich had voorgenomen om de uitstekende dag van gisteren te laten volgen door een landerige.

Het ontbijt was een beproeving voor het bestek en de tafel (deze keer hebben tafel en bestek het nog van de kleine man gewonnen). Het daaropvolgende strandtafereel was een uitputtingsslag voor het strandspeelgoed, een strandpalm en het geduld van Zapp. Omdat hij het ook dit keer verloor van alle lijdende voorwerpen, werd hij uiteindelijk het slachtoffer van zijn eigen ongeduld en humeurigheid. Misschien was het de hitte die zo vroeg in de morgen nog niet door een zeewindje werd getemperd of het gebrek aan speelkameraadjes of de onwil van Mary en mijzelf om hem in het gespeel met het zand te vergezellen.

Ook de geplande kinderactiviteit in de vroege middag was van hetzelfde laken een pak. Zapp’s aandacht blijft slechts kort gefocust, verandert dan in balorigheid om uiteindelijk in dit geval in totale ontkenning te eindigen. Het einde van de T-shirt tekenbezigheid was dat Mary en ik met veel plezier en onder begeleiding van vele blikken een vis aan het inkleuren waren en Zapp – na aanvankelijk links en rechts met verfstrepen zijn statement te hebben afgegeven – languit liggend het op een gapen zette.

Toch gaat het heel goed met Zapp. We hebben inmiddels elke avond – na het avondeten op de kamer – een stoei-uurtje op het bed dat hij gebruikt om de olympische spelen bedtuimelarij te beproeven op mij. Het is zozeer een lachen en grollen in de kamer dat hij zelfs het kijken naar de televisie voor eventjes achterwege laat.
Ook in het zwembad is het echt gezellig, zozeer dat ons ter ore komt dat andere Nederlanders opmerken dat we als gezin het fantastisch doen (iedereen in het hotelcomplex weet inmiddels van ons verhaal af, schijnt het).
Ook dat Zapp een geweldig gevecht met zichzelf en ons voert als hij poepen moet, is zelfs tot op zekere hoogte koddig. Hij wordt dan tijdelijk stil, gaat met dichtgeknepen billen en gestrekte beentjes mannequinstapjes maken zonder echt van zijn plaats te komen, kijkt met een toenemend verknepen gezicht in het rond en produceert een mestlucht alsof we door Noord-Brabant rijden. Voor ons is dat dan de hoogste tijd om alle overtuigingsmiddelen in de strijd te werpen om zijn vertrouwen te winnen en samen naar de WC te gaan: hij weigert steevast, krijst als een speenvarken als we hem ten lange leste (vaak pas enige tijd later in de hoop dat hij zelf de eerste stap richting WC maakt) oppakken en hem op de WC verschonen. Vlak daarna is hij door-en-door blij geholpen te zijn, maar het WC-moment zelf is voor hem blijkbaar een verschrikking.

Tenslotte nog een bericht van het taalfront. Met de eerste taalles ging het redelijk: in fonetisch schrift zijn mij de klanken geleerd van enkele meest basale vragen en woorden. Gezeten in de ontvangstlounge onderwees Ms C. Kanokwan mij ruim een half uur geduldig de complexe, zangerige, open klanken van het Thais. Ook dit nieuws ging razendsnel het hotel rond en Zapp keek vanavond raar op dat we enkele zinnetjes tegen hem spraken in zijn moedertaal. Een kleine geste richting onze kleine dondersteen!

Morgen komen Michael, Jennifer en Djem ons bezoeken vanuit het nabij gelegen Cha Am: een laatste samenzijn vooraleer zij al halverwege volgende week de spannende reis naar Nederland aanvangen. Wij verheugen ons er op van hun te horen hoe het met Djem vergaat: het zal wel heel wat lol opleveren, dat kunnen we aan Michael wel overlaten!