Rust doet goed

Een rustige thuis-bij-familie-Pramote dag.

We hebben een aantal zaken anders aangepakt dan de afgelopen dagen. Ten eerste hebben we een kleine tafel in onze slaapkamer ingericht als speeltafel voor Zapp. Dit is zijn domein, hier liggen zijn spullen, en hij schijnt het te beseffen. Hij loopt nu alleen de trap op en komt zo af en toe met wat van zijn eigen spullen aanzetten, trots ze te hebben gevonden en ons te kunnen laten zien. Met name als hij moe wordt blijkt het fotoboek, dat wij 2 weken van tevoren de pleegfamilie hadden toegezonden ter voorbereiding van onze komst en zijn nieuwe toekomst, een favoriet van Zapp. Het geeft hem blijkbaar houvast, het verbindt zijn vorige leventje met dat van zijn nieuwe papa en mama. Dat hij mij af en toe mama noemt en Mary papa, ach wat geeft het. Blijkbaar zijn de Thaise woordjes voor mama en papa gewoon anders.

Terwijl ik dit schrijf zijn Jennifer en Michael, onze huisgenoten, op weg naar de 1ste ontmoeting met hun zoon Djem. Wat herkennen we toch veel van de zenuwen van deze aanstaande ouders in de onze van enkele dagen geleden, het gepieker en met name het toeleven, ja het verlangen naar dat ene moment. Het lijkt voor ons alweer zo lang geleden: Jennifer en Michael hebben ons zelfs nooit zonder Zapp meegemaakt. Voor hun echter begint vandaag het nieuwe hoofdstuk. Alhoewel ze vanavond nog met lege handen terug zullen komen (want pas morgen krijgen ze Djem echt mee, zo is de procedure nou eenmaal hier in Bangkok – en ook weer helemaal anders dan bij ons!), zullen hun harten vol zijn van de emoties over de ontmoeting met hun zoon. We zijn benieuwd naar hun verhalen en hun foto’s. Als de voortekenen niet bedriegen heeft Djem zoveel gitzwart haar op zijn bolletje (zoals die manager van Mike Tyson!) dat een abonnement bij een buurtkapper voor Jannifer en Michael een hele uitkomst zou zijn. Maar hoe regelen we dat hier vandaan?
Weer een kind verenigd met liefhebbende, zorgende ouders! “Lucky child lucky child”…

Het is rustig in huize Pramote. Mary is met Zapp gaan slapen, de eeuwig schreeuwende televisie in de woonvertrekken heeft er in de middaghitte even het zwijgen toe gedaan, alleen een enkele vogel doorbreekt het monotone geluid van de brommende koelkast. Als je ingehouden je adem inhoudt is het alsof je het grommende gesnurk van tien miljoenen Bangkokianen hoort. Of de draak dan toch?
Stilte. Heerlijk. Haast verkoelend. En ook ik dommel weg…, misschien kom ik Zapp in de dromenwereld wel weer tegen. Is híj dan die Thaise draak? Of een bijtschildpad, of een waterpistool?

In de namiddag zijn we met Zapp voor de tweede keer naar de nabij gelegen Central gegaan. Je zou het kunnen lopen, het is slechts 1 km verderop, normaal deden wij dat dan, lopen, nou ja: slenteren! Maar draken houden van snelheid, en de onze van auto’s. Een korte taxirit verder zijn we in de koelte van de shopping mall op zoek gegaan naar de speelgoedafdeling. We hadden in de ochtend besloten dat Zapp zeker niet véél speelgoed moet hebben (hij verliest heel snel zijn aandacht en ruimt helemaal niets op!), maar wel het júiste speeltuig. Volgens ons moet het technisch van aard zijn, je moet er op knopjes kunnen drukken en er moet dan terstond iets – liefst spectaculairs – gebeuren. Oorzaak-gevolg spelletjes zijn zijn ding.

Teleurstelling is er natuurlijk bij mij dat Zapp’s belangstelling tussen al dat speeltuig alleen uitgaat naar mitralleurs, Zombiemannen in spinnenpakken en andere griezels. Mary en ik hebben elkaar aangekeken en vastberaden beslist: in ons huis komt géén eeeeeenkel van die gevaarten binnen (ook niet als dit een kado betreft!). Wij willen onze kleine toch trachten bij te brengen hoe mooi ander speeltuig is en dat geweertjes en geweld in ons huis niet welkom zijn. Zapp heeft dan ook een door zijn snelle handjes van een schap gegriste Zombo uit handen moeten laten nemen: we hebben hem simpelweg niet betaald en de winkelmeneer heeft hem met een truuk laten verdwijnen.

Twijfel: hoe krijg ik deze meneer later in Boeddha’s naam aan het lezen, aan het genieten van zulke spannende theorieën en gedachten als door Nietzsche, Dostojevski en Wittgenstein te boek gesteld? Misschien blijft het bij Mulisch en Minco, misschien bij Jip-‘n-Janneke (alhoewel je daarmee manager kan worden…).

Vanavond hebben we 2 overwinningen behaald: Zapp heeft redelijk gegeten en hij is in zijn eentje in zijn ledikantje geklommen. In beide gevallen waren rust, vastberadenheid, vast ritme en een beetje truukendoos nodig. Voor wat betreft het eten: voor het avondeten ga ik – met Zapp voor mij – voor een spiegel zitten en voer ik de kleine draak. Twee vliegen in 1 klap: we weten tenminste dat hij iets binnen krijgt, en er is voortdurend oogcontact tussen ons via de spiegel. Geen ontkomen aan.
Voor wat betreft het slapen gaan: we gaan met z’n 2’en in de slaapkamer na het douchen (gaat ook al veel ontspannener) op bed nog rustig wat spelletjes doen, verlagen ons stemvolume tot het uiterste minimum, dimmen het licht tot een rustgevend duister en laten de kleine draak helemaal tot rust komen. Tenslotte zijn Mary en ik (zonder 1 woord met elkaar te wisselen) demonstratief op ons eigen bed gaan liggen en hebben de ogen gesloten. Zapp probeerde nog stiekum de kamer uit te sluipen, maar geloofde zijn nachtkijkers waarschijnlijk niet toen hij bemerkte dat wij nog steeds geen kik gaven. Stilletjes kroop hij op een van de koffers en klom hij zijn ledikant in. Toch was ook dit een overwinning voor hem, denk ik, want de duisternis verdekte natuurlijk zijn teleurstelling dat wij niet in zijn truukje waren gestonken. Ik echter moest mijn glimlach heel hard inhouden: de draak met een van zijn eigen streken verslagen! Hoop heeft hij ervan geleerd.

Morgen weer een rustdag. Dan komt woensdag, de dag dat wij voor een “tribunaal” (de Boardmeeting van het adoptiecentrum) moeten verschijnen om verantwoording af te leggen waarom wij het in onze bolle kop hebben gekregen dit hele avontuur te starten. Spannend! Daarna zijn we semi-officieel adoptie-ouder. Nog 2 nachtjes slapen...