Een gewone dag in de tropen

Zomaar wat aantekeningen uit de tropen.
• Goed bericht: ik ben 2 kilo kwijt en dat kan helemaal geen kwaad. Blijkbaar doen de tropen hun werk. Echter: als het afslankingsregime in dit tempo doorgaat, besta ik over 50 dagen niet meer, ben ik helemaal weggekuurd. Gelukkig komen wij over 19 dagen terug...
• Ik loop al 1 hele dag (jaaahhh!) rond met een splinter in mijn rechter voetzool. Vroeger, heel vroeger, kreeg ik dan nog wel eens wat aandacht. Tegenwoordig blijft het bij een grom of een gemompelde aanwijzing waar de pincet ligt (in Almere!)… Ik verlies het ook in aandacht van mijn zoon!
• Sommigen van jullie vroegen ons waarom wij Zapp niet met een kinderwagen door de stad rijden. De reden is heel simpel: óf de stoepen zijn verdwenen onder een bos van stalletjes en eetkraampjes, of het berijden van de stoepen resulteert erin dat een buggie binnen de kortste keren is verbouwd tot rollator en dat onze voeten zijn verminkt tot satestokjes. Stoepen zijn in BKK een welhaast onneembare hindernisbaan.

Zapp maakt kleine stapjes vooruit. Hij heeft vandaag het geplens en gebadder in een kinderbadje leren waarderen. Gewoon in de badkuip neergezet, de douchekraan aan, een bekertje in handen en het geklieder was adembenemend. Toen ook nog de werking van Zwitsal shampoo was ontdekt, stond de badkuip in no-time onder een zodanige laag schuim dat wij ernstig twijfelden of onze kleine bruine draak geheel ontkleurd uit deze zeepsessie zou komen.
De twijfel was ongegrond, maar toen hij (ondanks het lauwwarme water) na een ½ uur waterpret rillend en klappertandend uit het badje stapte, moesten wij geweldig lachen: wat een fantastische reclame voor kunstgebitten!
Daarna klom hij voor zijn middagdutje zelfstandig in zijn ledikantje. Wat daarna gebeurde weet ik niet meer, Mary en ik deden vrolijk mee in het gezucht, gekreun en gesnurk om aan de klammende hitte te ontsnappen.

Vanmiddag in het Lumpini park (het Vondelpark van BKK) hebben we kunnen zien dat onze Zapp nog bepaald geen durfal is. Met grote ogen kijkt hij naar ogenschijnlijk simpele speeltoestellen, om daarna heel aarzelend de meest veilige weg te kiezen. Ho maar risico, kat uit de boom kijken, draak zonder stekels.
Vlak na aankomst in het park, nadat Mary en Zapp hun volle aandacht gaven aan de ontdekkingstocht van een speeltoestel, ben ik weggeslopen om wat verfrissende drank te halen. Dacht de weg te kennen, maar was uiteindelijk een half uur weg. Toen ik terug kwam aanlopen – bezakt met koele blikjes ijsthee – en Zapp me in zijn vizier kreeg, riep hij luidop wat Thaise kreten en kwam met gestrekte armen op mij toelopen. Wat is dat een verwarmend en ontroerend moment! Ik heb Zapp zoals gebruikelijk opgetild en geknuffeld, fftjes dan, want hij wilde natuurlijk weer spelen en wringelde zich snel uit mijn houdgreep. De kinderliefde is blijkbaar korter dan die van trage en grijzende ouders.

Zapp is langzaam maar zeker weer onzindelijk aan worden. Van Nicky hebben we geleerd (wat hebben wij toch veel geleerd van al onze adoptieoudervrienden die ons zijn voorgegaan: dank jullie wel voor al jullie wijze opvoedlessen!) dat dat helemaal normaal is. De nieuw gevonden geborgenheid wordt blijkbaar omgezet in het gewoon in zijn geheel uit gebruik nemen van sluitspier en blaas. Ik dan maar hopen dat op kantoor nieuw aangenomen personeel – eenmaal door de proefperiode – niet hetzelfde liederlijke gedrag gaat vertonen (toch maar eens navragen?).

Wat Zapp nog steeds boos maakt (“miau miau miau miau” = ik wil niet ik wil niet ik wil niet) is als hij zijn zin niet krijgt. Hijzelf wil bepalen hoelang hij mag slapen, eten, badderen, spelen. We moeten dus nog een weg zien te vinden die hem voldoende op zijn gemak stelt zonder dat de gehele dagafloop op de helling gaat voor onze miauwende draak.

Nog zo’n scène van wederzijds onbegrip: toen we in de taxi vanaf het Lumpini park op de terugweg in de spreekwoordelijke file waren terechtgekomen en het voor Zapp allemaal niet voldoende opschoot, begon hij met zijn tong de autoramen van de binnenzijde te bewerken. Alhoewel wij hem een roeping als glazenwasser echt niet willen ontzeggen, leek ons de door Zapp gekozen methode wat omslachtig. Mary’s gebiedende taal te stoppen met die ramenlapperij was aan Zapp natuurlijk niet besteed. Zittend op de voorstoel pakte ik een vochtig doekje en gaf die – achterover reikend – aan Zapp. Mary wilde hem helpen zijn handjes en mond schoon te maken, om hem vervolgens te leren niet zijn tong maar dit doekje voor zijn schoonmaakkunsten te gebruiken. Zapp echter stribbelde met veel verbaal vertoon tegen, totdat Mary hem te arren moede maar losliet. Hij maakte aanstalten via de versnellingspook naar voren te klimmen, wat ik hem natuurlijk belette. “Niet doen, Zapp!”, ofwel in zijn taal “miau Zapp”! Hij volhardde echter, om een door ons volstrekt niet begrepen reden: hij klom op de middenconsole alleen om mij een dikke kus op mijn wang te geven. Ach kleine Zapp: wij hielden je telkens tegen, terwijl jij alleen maar lieve dingen in gedachten had. Een dikke lach van Zapp streek alle rimpeltjes snel weer weg, we waren weer een les wijzer! Vergeef ons onze onwetendheid, kleine lieve draak!

Tenslotte: vandaag is huize Pramote een kleine nieuwe (aanstaande) Nederlander rijker geworden. Djem heeft zijn nieuwe ouders ontvangen, zij hebben een prachtige zoon in hun harten gesloten. Wat een wondertjes van kereltjes vertrouw je ons toe, Thailand!

Morgen de boardmeeting, een spannende dag voor ons allemaal!