Voorlopig afscheid van Bangkok

Een drukke en late dag is het geworden, onze voorlopig laatste dag in Bangkok. Morgen reizen we af voor een zee-zon-strand vakantie in Hua Hin aan de Golf van Siam. Eerlijk gezegd verlangen wij naar rust, naar afkoeling door een dompeling in lekker fris water en naar wat afstand van deze 24-uurs knotsdrukke hoofdstad van Thailand. Ik houd het voor vandaag dan ook noodgedwongen kort.

Nadat we vanochtend afscheid hadden genomen van de familie “aangenaam warm”-Van Daalen (sorry, een insider grapje tussen ons), die reeds vandaag naar de kust is afgereisd, is Zapp langdurig in gesprek gegaan met mevrouw Pramote. Zittend op de grond vroeg zij hem in het Thais op de man af hoe hij het had met ons, of hij zich vermaakte, welke woordjes Nederlands hij al had geleerd en nog zoal wat van belang is om te kunnen duiden of de aanpassing van onze kleine draak enigszins naar wens ging. “Sanuk sanuk”, antwoordde hij, goed, gezellig. Wij vonden het tijd om de weergekeerde rust in huize Pramote te gebruiken om Zapp vertrouwd te maken met een kunst waarvoor hij tot op vandaag niet bijster veel belangstelling aan de dag legde: tekenen. Tekenboeken en krijtjes, potloden en een kleurbalpen zijn in de handen van Zapp eerder vechtgerei dan een middel voor creatieve expressie. Mary en ik hadden afgelopen week in het warenhuis Central een tekentafel gekocht. Handig voor Zapp want de meegeleverde stift is met een lint aan het apparaat verbonden, de meegeleverde vormpjes kunnen gestempeld worden op het scherm maar moeten wel in hun posities teruggeplaatst worden hetgeen voor de freubelhandjes van Zapp behendigheid vergt, én: het apparaat heeft een wisfunctie die bij elk activeren een sirenegeluid maakt. Altijd interessant voor een techneut, alhoewel Zapp soms denkt dat het apparaat er niet is om te tekenen maar alleen om de wisser te aktiveren.

Toen mevrouw Pramote aankondigde dat Zapp een kado ging ontvangen en Mary de trap afdwaalde met de nog ingepakte tekentafel, glunderde onze Siamese koning van top tot teen: wat was hij in zijn nopjes dat hij in het zonnetje werd gezet. Het volgende uur was een-en-al quality time tussen mevrouw Pramote, de uitstekend luisterende Zapp en Mary. Ik was aan het filmen om het gesprek tussen Zapp en mevrouw Pramote vast te houden voor een later moment en maakte dus eigenlijk slechts zijdelings deel uit van het feestende drietal.

In de middag zijn wij in Ancient City geweest, een met veel liefde, professionaliteit en gevoel opgezet themapark buiten Bankok dat bouwsels en bouwvormen omvat afkomstig van de vele volken die Thailand rijk is. Het was voor ons genieten, met name bij de teaken huizen uit de noord-oostelijke streken van Thailand: niet voor niets de streken op geringe afstand van Laos en Cambodja, de landen die we in de afgelopen jaren zo hebben leren waarderen.Voor Zapp waren de wandelingen een brug te ver: als echt tropenkind vond hij het maar een rare Europese gewoonte om op het heetste moment van de dag door de brandende zon te banjeren. Dus werden de schoentjes demonstratief uitgegooid, de armen omhoog gestrekt en “amenoi amenoi” geroepen (til me op, til me op). Wij antwoorden dat we echt geen chang (uitspraak: chaaaaiiing, ofwel olifant) zijn, lieten hem staan en liepen door. De kleine draak zette het op een schreeuwen alsof een hele apenroedel op drift was geraakt, totdat ik hem boos wees op zijn weggegooide schoentjes: hij pakte ze op, liep op me toe en liet me hem alsnog oppakken. We hebben immers niet echt olifantengeduld…

Daarna hebben we in bijna 3 uur de afstand van 30 km naar Bangkok terug afgelegd, slingerend van file naar file. Alle drie werden we baldadig van zo veel tijdverlies. Temeer omdat we eigenlijk wilden douchen en ons opdoffen vooraleer terug te keren naar het centrum voor een heerlijke voetmassage en avondje uit. We lieten ons dus maar direct in het centrum afzetten, pakten de massage en stapten om 20:30 de donkere, klamme nacht in op weg naar “oom Charlie”. Charlie is een ober in een volstrekt onbeduidend restaurant aan de overbekende Sukhomvit, dé uitgangsstraat van Bangkok. Omdat het eten er altijd overheerlijk bleek en Charlie door de jaren heen ons altijd verraste met lekkere suggesties, niet-geliste toetjes en superlekker fruit bleven wij Charlie bij elk bezoek meerdere keren opzoeken, ook al betekende dat soms een fors ommetje. We hadden hem beloofd met onze adoptiezoon – een landgenoot immers! – langs te komen en waren dat vandaag dan ook van plan. Toen we het restaurant binnenliepen en hij ons de trap zag afdalen richting entree, verscheen een brede glimlach op zijn pokdalige gezicht, was een welgemeende omhelzing ons deel en de bewondering van al het bedienend personeel voor Zapp. Al deze plotse aandacht was voor onze durfniets natuurlijk te veel van het nieuwe en dus zagen we onze draak voor het eerst heel verlegen vragen ontwijken en zich terugtrekken achter Mary’s rug. Zo kenden we hem niet! Maar deze behaaglijke tafelrust was van korte duur: toen wij het op een verorberen van de tom kah kai, pad thai, nasi goreng, rode rundercurry in kokosmelk en watermeloensap zetten, was dat voor Zapp het teken om te gaan klieren. Hij at uiteindelijk zeer weinig, veinsde een paar keer naar de WC te moeten en kwam niet veel verder dan een paar hapjes rijst en wat sap. Wij hielden het maar op het voor hem wel zeer gevorderde uur, aten flink door, genoten nog van Charlie’s mango’s (het is hier momenteel volop mango tijd: zoetere dan de Thaise gele mango bestaan er niet, het is beter dan welke fruitbom dan ook!), rekenden snel af en stonden binnen het uur weer op de stoep te zwaaien naar een taxi.

Momenteel plenst Zapp in zijn badje, houdt Mary hem gezelschap en begeleidt hem naar zijn bed en schrijf ik dit vooralsnog laatste bericht uit Bangkok. We kijken terug op een enerverende, emotionele en zeer vreugdevolle week. Maar voor nu is het devies: op weg naar de kust, op weg naar rust! Welterusten jullie allemaal, tot een volgende keer! En bedankt voor jullie trouwe leeslust, dat doet ons goed (net zoals het bericht dat het in Nederland nog steeds lekker koel is: tenminste ergens koelte te “voelen”)! Sawadee!