Afscheid van Thailand

In dit deel van Azië (heel anders dan in Indonesië!) zijn de laatste twee maanden (mei en juni) aangebroken vóór de regentijd. Het is een tijd van extreme hitte, van doorgaans droogte, van smog in de lucht en verdorde aarde waar je ook kijkt. Enkele jaren geleden hebben we in Birma zelfs gebroken aarde gezien, grote scheuren in anderszins vruchtbare landbouwgrond en droogstaande rivierbeddingen. Mens en land gaan gebukt onder het grote wachten op de regen, op frisheid, op nieuw leven. Deze tijd is dan ook een voorbereiding op de rijstzaaidagen en op het waterfestival (alhoewel Songkran in Thailand al in april wordt gevierd), als eenieder elkaar in alle vrolijkheid met met water gevulde ballonnen en zelfs hele emmers water bekogelt. Pas dan komen de regens weer, de dagelijkse zware regens, en start het koele, verfrissende seizoen met de volle, groene kleuren en het vele werk op het land. Vandaag hebben we onze eigen kleine regentijd beleefd toen een oorverdovend onweer over de stad trok. Minutenlang vervolgde ik het geknal van bliksems en donder vanaf het totaal donkere dakterras totdat ook dat niet meer mogelijk was. We hebben ons binnen verschanst en zijn maar een middagdutje gaan doen.

Zapp is op de valreep nog naar de kapper geweest. Alhoewel we hem heel goed kunnen voorstellen met een volle haardos – eigenlijk zoals op de eerste ons bekende foto van hem – leek het ons verstandig om gerommel aan Zijne Hogelijk Gewaardeerde Drakelijke Hoofdstekels te laten geschieden onder begeleiding van geruststellende Thaise woordjes, en die spreken ze bij onze plaatselijke kapper in Almere nou eenmaal niet. Zelfs normaal Nederlands hoor je daar zelden (“hun heb” …), dus laat staan Thais van enige orde. En aldus vervoegden wij ons gedrieën bij de kapper om de hoek! Nogal onverwacht werd het een rustige, snelle militaire operatie die in welgeteld vijf minuten over was en zestig eurocent kostte. Zo zou het ook bij ons moeten zijn (maar dat dacht ik bij wel meer zaken!).

In de vroege avond zijn we nog even terug geweest naar het ziekenhuis. Zowel Eva Air als onze verzekeringsmaatschappij stellen een “fit to fly” declaratie van de behandelend arts als voorwaarde om Mary in een vliegtuig te laten stappen. Als je de avond terug enkele kreeften, langoustines en garnalen verorbert gaat het in mijn beleving aardig goed met je, dus dit varkentje hebben we ook gewassen.

Vanavond nemen we afscheid van de Pramote’s. Ze zijn goede, betrouwbare, ondersteunende en hartelijke gastheren geweest voor het stel ongeregeld dat we vaak waren, een stel hotel-de-botele, niet altijd stabiele, meer dan eens met de handen in het haar zittende verse ouders. En niet te vergeten zijn ze erin geslaagd een brug van taal, begrip en vertrouwen te slaan tussen Zapp en ons als dat gevraagd was. Nogal emotioneel zeggen we hen vaarwel: khab kun k(r)ab en sawadee-kab, het ga u allen goed en tot ziens wie-weet-waar!
Meneer Pramote gaat nog wel mee naar het vliegveld, een standaard procedure om te assisteren bij het inchecken en het door de douane loodsen van een Thais adoptiekind.

Bij nacht en ontij (23:00 uur) rijden we straks richting vliegveld voor de om half drie in de prille ochtend van 14 mei vertrekkende vlucht van Eva Air. We zullen Zapp voortdurend bijpraten over al die drukte, het gewemel van mensen en de voor hem zo vreemde handelingen op zo’n vliegveld. Zapp reist op zijn eigen paspoort en verlaat Thailand op zijn oorspronkelijke naam: alhoewel hij luistert naar de door ons gegeven naam, neemt zijn moederland afscheid van hem met de door haar gegeven naam. En zo is het goed!

Zapp krijgt straks zijn eerste stempel in zijn nieuwe paspoort, zijn definitieve afscheidsstempel. Zapp verlaat zonder het te beseffen zijn moederland, op weg naar zijn nieuwe thuisland. Noch voor Mary, noch voor mij is Nederland het moederland, maar het is wel ons thuisland geworden en dat wordt het de komende jaren ook voor Zapp. Anderzijds beseffen Mary en ik maar al te goed dat we veel te danken hebben aan Thailand, dat een van haar zonen aan ons afstaat en ook voor ons door de jaren heen een beetje familie-land is geworden. Wij beloven dat we Zapp altijd zullen vertellen over zijn moederland, over zijn wortels, over zijn achtergrond, en dat we hem altijd in staat zullen stellen naar zijn moederland terug te keren als hij dat wenst. Je hebt maar één moederland, en dat is en blijft voor ónze Zapp voor altijd zíjn Thailand. Khab kun kab, Thailand! Vaarwel! En altijd tot ziens!

Op deze plaats past ook een speciale dank aan de Stichting Wereldkinderen (in het bijzonder aan Marja en Monique), de door ons verkozen organisatie die de adoptie van Zapp heeft mogelijk gemaakt.

Laat nog gezegd zijn dat we morgen in deze weblog nog wel verslag van onze aankomst zullen doen, maar we willen al wel het verslag van vandaag aangrijpen om alle lezers van onze weblog, familie, vrienden en buren te bedanken voor de geplaatste reacties. Het was altijd hartverwarmend om het meeleven te lezen, vaak ontnuchterend om de adviezen op te volgen en doorgaans informatief om te worden bijgepraat over het thuisfront: voor ons begon de avond-van-het-verslag-van-de-voorgaande-dag steevast met een blik op de reacties en was het gesprek in de minuten daarna vaak gewijd aan degenen die hadden gereageerd. We voelden ons net zo goed geïnformeerd als ook wij onze lezers hebben trachten op de hoogte te houden. Wat voelde het goed zo veel lieve, meereizende en meelevende vrienden in onze omgeving te weten, overal verspreid maar digitaal zo dichtbij. Dank jullie allemaal wel! Tot in Nederland, tot bij jullie!