Een gemoedelijke wachtdag

Het gebruikelijke vroege opstaan van mij blijkt een zegen. Al wist ik dat al langer, het blijkt een uitkomst nu Zapp in ons midden is. Onze slaapkop (vlgs Zapp overigens “slapkom”) tukt er ’s morgens vrolijk enkele extra uurtjes op los, juist genoeg om mij in staat te stellen om het nuttige met het aangename te verenigen.
Ergens tussen ochtendschemering en zonsopgang (dus ver vóór 06:00 uur) sloop ik vanochtend mijn bed uit en de badkamer in, poetste mijn tanden, ruimde de badkamer op en eenmaal terug in de slaapkamer legde ik Zapp’s en mijn kleren voor de dag gereed, bracht wat ordening in zijn speelhoekje en begaf me tenslotte terug onder de dekens en dook de betoverend echte wereld in van Harry Brightman, Nathan Glass, Tom Woods en de lucide Lucy van Auster’s Brooklyn. Ik heb altijd van Auster gehouden, maar kan eerder het kopen van zijn boeken dan het lezen ervan herinneren. Blijkbaar zijn de vakanties er voor om in Satanic Verses, De Vliegeraar en Brooklyn Follies weg te dromen.
Toen het bundeltje streepjes en stekelhaartjes naast mij toch echt tekenen van beweging ging vertonen, pakte ik de mobiele telefoon en belde Mary. Eventjes later zong Mary onze kleine Zapp van de dromenwereld terug in die van draken en wolkenkrabbers. Met een brede glimlach herkende Zapp de stem van zijn moeder en was Mary toch even dichtbij haar kleine dondersteen.
De rest van de morgen is routine aan het worden: ik laat Zapp zelf aangeven bij welk vulgewicht van zijn luier hij aan uitwisseling wenst te denken (dat is behoorlijk kan ik vertellen, het volle gewicht hangt dan zowat op zijn knieën), stop hem in bad en laat hem daarin met zijn Nicky-Nederlandse kikkertjes ravotten om tenslotte de kleine, schone ragamuffin af te drogen in een handdoek waarin hij verdrinkt, hem met Zwitsal crème helemaal wit te maken, de klaarliggende kleertjes aan te doen en af te marcheren richting ontbijttafel, hét moment waarop de onvermijdbare versmoezeling weer een aanvang neemt en de eerste zweetdruppels verschijnen, bij zowel hem als mijzelf!

Mary en ik hadden gisteren besloten vandaag de dag van het grote reiskado te laten zijn. Al in Nederland hebben we veel lol gehad bij het aanschaffen van dit kleinood. Nu waren we benieuwd hoe onze Zapp er op zou reageren. Met Zapp aan mijn hand zijn we het straatje van de Pramote’s uitgelopen richting hoofdweg (Chan Road). Zapp weet inmiddels hoe een taxi aan te houden dus ik had ze binnen enkele seconden voor het uitzoeken. Zapp, mijn rugtas en een tas met het verstopte kado werden ijlings op de achterbank van een geelgroene taxi geschoven, snel toonde ik een briefje waarop in onnavolgbare tekens het gewenste adres van het ziekenhuis staat gekrabbeld (anders weet geen taxi chauffeur waar je het over hebt) en een-twee-huppetee waren we op weg naar mama.
In het ziekenhuis werd ik eerst geconfronteerd met wat financiële zaken die het noodzakelijk maakten met Nederland te bellen (prima ondersteuning van het IZA/Alarmcentrale, een pluim verdienen ze daar van ons!) en toen was toch echt het moment aangebroken om Zapp te verrassen.
We hebben Zapp vandaag zijn eerste rugzakje gegeven, met Max Veldhuis’ kikker en diens vrienden parmantig op de buitenkant. Zapp straalde, pakte het kado uit mijn handen en fluisterde: “kikka”. Het volgende halfuur paradeerde een zichtbaar trotse kikka door de gangen van de 15de verdieping. Met zijn kikker-T-shirt uit Cambodja, zijn stoere Thaise broek en zijn Nederlandse kikka-rugzak was de geboren Bangkokiaan een mondiaal mondaine jongen geworden. Natuurlijk had ik enkele van zijn andere lievehebbedingetjes meegenomen, die direct in zijn rugzak gedaan en zo werd de bedoeling van de kleurige rugzak ook aan onze kleine draak direct duidelijk.

Met Mary gaat het beter. Ze loopt regelmatig met infuusstandaard door de gangen, kan ook al voorzichtigjes zitten en heeft vandaag eindelijk na drie dagen haar haren kunnen wassen. Na een uurtje schuifelden we gedrietjes richting lift. Toen de deuren van de lift dichtzoefden zwaaiden we nog één keer naar Mary die we moesten achterlaten op grote Bangkokiaanse hoogte.
Zapp hield zijn rugzak om toen we in een taxi stapten op weg naar het internationale vliegveld. Ik wilde Zapp’s fascinatie voor vliegtuigen belonen met een bezoek aan het drukste vliegveld van Zuid-Oost-Azië en hem tevens vertrouwd maken met een vliegveld, de plek waar hij over enkele dagen voorlopig voor enige tijd afscheid zal nemen van zijn geboortegrond. Ik ken op dit oude vliegveld (eind dit jaar opent de nieuwe, door schandalen omgeven vliegtempel van BKK) wat plekjes waar zonder enige verplichting tot het nuttigen van consumpties van het weidse uitzicht op twee start- en landingsbanen kan worden genoten. En hoe kon het toepasselijker dan dat juist op het moment dat wij onze neuzen tegen de ruit drukten de KLM 747 - net geland uit Amsterdam - vóór langs taxiede richting zijn parkeerpositie aan de gate, tegenover een 737 van Garuda. Zapp besefte niet het speciale van dit moment: hij stond voor het eerst oog-in-oog met een vliegtuig uit zijn vader’s vaderland en een ander uit zijn moeder’s moederland. Daarna en in de eerste minuten was het kreung-biiiiiiinh (vliegtuig) niet van de lucht, alhoewel hij de daarop landende 747 van Martinair waarschijnlijk als het zoveelste vliegende soepblik aanzag want zijn aandacht verschoof allengs naar zijn koektrommel met lekkere inhoud. Ik kon na een half uur niet anders concluderen dan dat de vader meer geïnteresseerd was in vliegende koekblikken dan de zoon. Met vergeefse moeite speurde ik het vliegveldterrein af naar een toestel van Druk Air, die mytische luchtvaartmaatschappij uit Bhutan, die Bangkok als een van de zeer weinige buitenlandse vliegvelden aandoet en het alleenrecht heeft om laverend tussen de Himalaya-toppen in de hoofdstad Thimpo te landen en daarmee een plaats aandoend die Mary en ik nog zo graag hadden willen bezoeken op een van onze vele voorbije reizen. Het is er niet van gekomen, maar we blijven er wel op hopen.
We hebben het vertrek van de KLM niet meer afgewacht, hebben snel een ter plekke bereid tropisch fruitdrankje verorberd, een taxi gezocht en zijn tenslotte met een aan zelfmoordneigingen aandoende snelheid van links naar rechts laverend over de tollway naar de Pramote’s gedenderd.

Net op tijd kon ik de taxi laten stoppen bij een marktje. Met Zapp op één arm en mijn stadsrugzak aan de andere schouder laveerde ik in de klamme, met uitlaatgassen doortrokken hitte tussen de stalletjes door op zoek naar fruit. Met enkele kilo’s mangistan, rambutan, lychees, langsat en chirimoya’s in mijn enige vrije hand maakten we ons even later op weg voor de wandeling over een afstand van een slordige kilometer, naar huis. Zapp keek over mijn schouders vóóruit en achteruit met grote ogen naar het geschuifel, de herrie, het verkeer en de eindeloze stoet winkels van zijn geboortestad, niet beseffend dat hij dit tafereel zeer binnenkort zal inwisselen voor een geheel ander uitzicht.

Ik ga vanavond naar bed met de stille hoop dat we Mary morgenavond uit het ziekenhuis mogen ophalen. Het zou een zeer mooi uitzicht zijn. En ik ben in gedachten bij Michael, Jennifer en hun Djem die al vannacht terugreizen naar Nederland en daarmee hun adoptiereis afsluiten. Nederland is morgen alweer een wondertje rijker.