Verenigd!

En toen was er dé dag. Een vreemde dag eigenlijk. We zaten doodstil aan tafel te ontbijten na stijf de nacht te hebben doorgeslapen. Oorverdovende stilte. De familie Pramote had zich achter de gordijnen teruggetrokken en liet de stilte aan ons over. Waar moet je het ook over hebben? Elk woord lijkt zinloos, alles overbodig.

We deden onze sandalen aan, stapten in de auto en startten om 08:30 uur aan de 3 uur durende rit (150 km) naar het noordelijk gelegen LopBuri, dat letterlijk vertaald aapjesstad betekent. Langs beton, asfalt, fabrieken. Ik dommelde in slaap, en ach wat zijn wij volwassenen dan ueberhaupt anders dan kleintjes die ook wegsoezen bij het monotone geluid van motor en wind. De laatste paar kilometers werden we begeleid door iemand van de kinderbescherming, die ons de weg wees naar het pleeggezin waar Jadethabud vanaf oct05 woont.

Direct nadat we waren uitgestapt kwam het pleeggezin ons bij de poort tegemoet, met voorop onze Kleine. Je beseft het niet, het gaat zo snel, en bovendien waren zijn haren nagenoeg gemilimeterd waardoor hij een fractie van een seconde onherkenbaar was gebleven. Maar daar stond hij toch echt, breeduit lachend, zijn armen uitgestrekt naar Mary en een minuut later waren Mary en de Kleine in elkaars armen verstrengeld. Onwerkelijk, ontroerend.

De volgende 1,5 uur was er tijd om elkaar te knuffelen, verhalen op te tekenen uit de mond van de pleegouders over hoe onze Kleine zich hield, wat hij lust, wat zijn gewoontetjes zijn, wanneer hij naar bed pleegt te gaan, kleine zieligheden en grote pijntjes, en ach, het ging allemaal langs me heen terwijl Mary een ondervragingslijst afwerkte die in een beklaagdenbank niet had misstaan. Maar we hebben weer veel informatie over Hem, en dat is mooi!

Zijn pleegouders zijn hele lieve, zorgzame, zachtmoedige ouders voor hem geweest. Hun huis van steen en veel open ruimte – de beste garantie voor koelte en speelruimte tegelijk – is een warm tehuis voor hun eigen kinderen en de 1 a 2 pleegkinderen die aan hun zorg was toevertrouwd.

Jadethabud ging ook nog onder groot bekijks onder de “douche”, en dat was eerlijk gezegd geen overbodigheid: hij rook naar alle Thaise curries tegelijk, vermengd met een overdosis zweet. Die douche is trouwens een eufemisme, dat in dit gedeelte van de wereld gelijk staat aan de bak mandi zoals wij die uit Indonesië kennen. Gewoon een bak plenskoud water over je boedie en maar doen dat het lekker is: dat is achteraf wel zo, maar op het moment zelf meer een afstraffing. Maar goed, meneertje werd daarop geheel ingetalkt, in zijn nieuwe (door ons meegebrachte) kleren gehezen … om vervolgens binnen de kortste keren weer lekker klam bij ons op schoot te springen. Ach, wat geeft het, waarschijnlijk roken wij naar ranzige Campina melk en was het goed zo!

Toen de tijd van het afscheid was gekomen, nam ik Jadethabud op mijn arm. Ik begeleidde hem langs zijn pleegouders die een haag om hem heen vormden om hun kleine vrolijkerd vaarwel te zeggen. Jadethabud kreeg een liefkozende snuffel op zijn voorhoofd, een vluchtige maar oh zo hartelijke zoen op zijn wangen en een zorgzame aai over zijn nog natte haren. In hun ogen als ook in de onze kwamen tranen op, tranen van vreugde en tranen van afscheid. Ik droeg Jadethabud naar de auto, we reden langzaam de straat uit, zwaaiend naar de achtergeblevenen die ons lang bleven nakijken tot een bocht verder oogcontact onmogelijk maakte. Toen we de hoek omreden waren we alleen, voor het eerst, met “opa Pramote” – door ons Opramote gedoopt – als onze stille en betrouwbare gids terug naar Bangkok. Alleen met onze Kleine, voor het eerst met z’n 3’en, voor het eerst bij elkaar.

In de auto leerden we Jadethabud kennen als een aanhankelijke, nimmer huilende, steeds technische (altijd aan de camera’s, knopjes, autospullen zittend ventje – hij compenseert zijn vader daarmee ruimhartig!) en vol verbazing met grote ogen naar buiten turende vrolijkerd. Zowel hij als ik zetten het op een slapen, “natuurlijk” - hoor ik Mary denken – “net als buffels, zo vader zo zoon”. Ach, zo kan ik tenminste nog iets doorgeven van mijn eigen ondeugden.

Vermoeid werd onverwacht toch nog een kort bezoek gebracht aan het Pak Kret kindertehuis waar Jadethabud de grootste tijd van zijn korte leventje heeft doorgebracht: bij aankomst werd hij verwelkomd door personeel alsof hij nooit was weg geweest. Zo’n onuitwisbare indruk gemaakt?

Nu ligt hij bij ons op bed, vechtend tegen de slaap, ons wakker houdend, totdat hij ons hopelijk in staat stelt om dit bericht door te sturen en ons ff op te frissen. Tijd voor dromen, tijd voor de reis naar morgen. Tijd voor Jadethabud om weg te soezen, en vanaf morgen te wennen aan zijn nieuwe roepnaam. Zapp noemen we hem. Want Zapp Jadethabud Somboon Flick is in ons midden en Zapp zullen we je noemen. Welkom kleine Zapp! Dat je leven even onuitwisbaar mag zijn als onze kennismaking. We houden nu al van je, dondersteen!