Thuiskomst in Nederland

We zijn thuis, maar het voelt raar. Bij het boodschappen doen vanmiddag hebben we het gevoel in legoland terecht gekomen te zijn want wat is de AH toch Mickey Mouse (=klein) in vergelijking met een willekeurige buurtsuper in Bangkok. Het groen is hier lichter en meer vanzelfsprekend dan in Bangkok waar elke bloeiende bougainville en tamarinde een verademing is tussen alle beton en asfalt en dus een opvallende verschijning is. Gisteren stapte ik instinctief aan de verkeerde kant van de auto in (hoeveel miljard mensen rijden eigenlijk links?). En we missen nu al het Thaise eten, het fruit, de mensen, de beroemde glimlach van de Thai: in Thailand worden kinderen geboren met een lach, en daarin zijn tenminste alle kinderen gelijk .
We zijn natuurlijk ook hondsmoe: zelf zou ik met gemak kunnen inslapen bij het afrekenen van de kaas aan de kaasbalie, zo sikkeneurig staat de bediende ons op maandagmiddag te helpen, maar gelukkig blijf ik in het hiernumaals doordat er voortdurend een lispelende, Nederlandse woorden oefende dreumes naast me ronddendert. Alles wat ook maar in de verste verte riekt naar knopjes en geluidjes en schermpjes en DVD’s en animatiefiguurtjes (god, wat is er veel verpakkingsmateriaal met Mickeys Bunnys en Popeyes!) neemt hij tussen zijn nooit stilzittende vingertjes en poeft hij naar een andere dimensie (indien niet kind-proof is de kans groot dat poef paf wordt…).
Maar het meest vreemd aan onze nieuwe situatie is wel dat we plotseling alles wat Mary en ik altijd zo vertrouwd met elkaar deelden nu delen met een derde: het toilet en de douchekraan, de melkmokken en het melkpak, de tuinhark en het bestek, het hele huis. Nóg staat alles redelijk op z’n vertrouwde plaats, maar ik betrapte me er vanochtend wel op dat ik Zapp’s vingervlugheid verdacht van het afzinken van mijn tuinemmer in de vijver toen die emmer van de aardbodem verdwenen leek. Hoezeer ook Zapp’s aanwezigheid vanzelfsprekend is geworden, ons samenzijn hier thuis is dat nog niet, maar dat kan ook nog niet, daarvoor is de aankomstdag van Zapp te kort geleden.

Toen we rond twee uur in de middag door Marianne voor ons huis werden afgezet, was Zapp een-en-al ogen, oren en wijsvingertje. Stil en met grote ogen stapte hij de auto uit, de voortuin in richting garagedeur en ons huis binnen. Heel langzaam bewoog hij door de ruimtes, steeds wijzend met zijn wijsvingertje en dan met een hoog stemmetje “oooooeeeeeh?!” roepend. Wij konden niet anders concluderen dan dat Zapp zijn nieuwe thuis herkende van de vele foto’s uit het fotoboek dat Mary had samengesteld en had vooruitgestuurd naar zijn pleegfamilie. Hij bevestigde ons vermoeden toen hij zachtjes stamelde “ban Nung Zapp” (= huis van Zapp), Mary en mijzelf voor het gemak even vergetend. Amper 24 uur later herkende hij zijn huis alweer, nu bij de tweede keer dat hij onze wijk binnenreed. Ongelooflijk eigenlijk, het voelt goed.
Het “ooooeeeeh?!” was al helemaal niet van de lucht toen hij de inhoud van zijn slaapkamer aan een minutieus onderzoek onderwiep.

Terwijl ik dit schrijf op mijn eigen vertrouwde PC, oefent Mary met Zapp allerlei Nederlandse woordjes, en het gaat feilloos. Het is tijd geworden om op te passen met onze woorden, zo snel al! Zapp heeft vannacht twaalf uur aaneen liggen geslapen, zonder overigens gemerkt te hebben dat hij ergens gisteravond uit zijn bed moet zijn gerold en twintig centimeter lager op een dun tapijt is geploft. Hij heeft gewoon doorgetuft, om vanochtend tot onze verrassing tegelijk met ons om 05:00 uur op te staan. Met een stille blik onderzocht hij of zijn huis van vandaag nog lijkt op het 1-dag-oude huis van gisteren, om vervolgens gezellig met ons te ontbijten.

Zelf waren we gisteren pas tegen middernacht onder de dekens gestapt. Ja we waren doodmoe, maar nee we konden geen afscheid nemen van de dag die voor ons zo bijzonder was verlopen. Een oorverdovend krijsconcert van Zapp bij de Thaise douane, een drukke drakenvlucht waarbij de hem omringende stoelen aan een verschrikkelijke crash- en kruimeltest werden onderworpen en voor de afwisseling ook een miau-concert hartstochtelijk werd uitgeschreeuwd, een te langen leste kort voor de landing inslapende Zapp die – lang nadat de laatste passagier het toestel had verlaten – geen aanstalten maakte om op te stappen en bijna door de schoonmaakploeg van zijn stoel werd geveegd, een snelle verschoonbeurt op een gehandicapten/kind toilet, het snel aantrekken door Zapp en mijzelf van onze Holland-shirts, het rimpelloos passeren van de douane op SPL nadat het eerste telefoontje ons al vroeg waar we toch in vredes naam bleven en daarna het pandemonium. Tot dan had ik alles rationeel ervaren en stonden alle acties in het teken van Zapp, daarna was er alleen nog maar emotie.

De eerste herkenning van onze adoptievrienden-door-de-jaren-heen achter het glas van de aankomsthal van terminal 3 (hoe vaak hadden wij daar niet zelf andere adoptiekinderen mogen begroeten?) was hét moment dat we Zapp in een andere wereld binnendroegen. Je moet het zelf ondergaan om het te geloven, maar bij Mary en mijzelf waren de tranen niet te stuiten. Het is waarschijnlijk het besef dat die langverwachte kinderwens dan toch eindelijk werkelijkheid was geworden, maar toch met name de herkenning van dat gevoel met en van onze vrienden achter het glas. Adoptievreugde met heel veel adoptietranen!

Eenmaal door de douanepoort was het prachtig zoveel bekende gezichten te zien, zij nieuwsgierig naar Zapp, wij verlangend naar een omhelzing met al diegenen die ons verhaal zo lang hadden meegeleefd. Zapp zat rustig op mijn schouders; ik was trots op Zapp, ik was zielsgelukkig dit moment op deze manier te kunnen meebeleven, de kippevel-igste aankomst op SPL ooit en een hartverwarmende herinnering voor ons alledrie.
Met Zapp nog steeds op mijn rug is de hele groep naar het Sheraton gelopen, waar we in de lounge Zapp in het zonnetje hebben gezet, met een eigen taart en drie kaarsjes als verlaat verjaardagskado omdat we er op 3 februari niet bij konden zijn. De volgende drie uur was het ongewoon oergezellig, voor de ouderen evenzeer als voor de ongeveer dertig kinderen. Zapp vermaakte zich prima en we waren oprecht blij dat neefjes en vriendinnetjes zo snel een sfeer van met-elkaar hadden geschapen.

Zapp heeft vele mooie kado’s ontvangen, die we (eenmaal thuis) in de garage even in de parkeerstand hebben gezet om ze hem in de komende maanden geleidelijk te geven. En onze vreugde is groot dat we een mooi bedrag (ergens tussen 500 en 600 Euro) hebben ontvangen dat we in de komende week zullen overmaken aan Pak Kred Babies Home in Bangkok, Zapp’s thuis gedurende vele maanden.

De rest van de dag van gisteren en vandaag is bekend, wat morgen en overmorgen komt zien we dan wel weer. Het moment is gekomen om alle vrienden, familie en lezers te bedanken. Dag dagboek, we hebben het graag geschreven. Sawadee!

PS Wij hebben zelf geen foto's van de aankomst gemaakt en zijn dus afhankelijk van anderen. Nog niet alle foto's hebben we ontvangen: ik zal dan ook later deze week nog enkele bijplaatsen. En nu is het echt einde...