Hoe gaat het met Mary?

Het is middag op de dag na de nacht van de operatie als ik Mary in het ZH St. Louis ga bezoeken. De gangen zijn wat voller dan gisternacht toen alleen spoken ronddoolden, notabene spoken die geen woord Engels spraken. Inmiddels weet ik Mary te vinden, ze ligt op de 15de etage, het uitzicht over Bangkok is adembenemend.

De koorts is verdwenen, Mary ligt aan twee infuuszakken, een crucifix waakt over haar bed. Is het schijn of zie ik het goed als ik constateer dat haar gebruinde gezicht iets van de gezonde kleur is kwijtgeraakt. Het is te hopen dat ze later deze week op het vliegtuig stapt met iets van die gezonde Hua Hin teint en dat ze niet helemaal de kleur van het wit-groene ziekenhuis¬beddengoed aanneemt. De mobiele telefoon komt uitstekend van pas om met de een en de ander te bellen. En de laptop om een bericht van Mary op te tekenen, dat ikzelf later vandaag op de website ga zetten.

*********
Bericht van Mary
Lieve mensen, het gaat met mij een stuk beter. Een ziekenhuis is geen resort, maar ik word hier goed verzorgd. Ik accepteer de situatie zoals die is, maar kijk nu meer dan tevoren uit naar de reis terug naar Nederland. Hopelijk kan ik er donderdag bij zijn als we bij de Nederlandse ambassade worden verwacht voor de laatste papieren handelingen in het kader van de adoptie van Zapp en zijn uitreis naar Nederland.
Bedankt voor alle berichten, telefoontjes en SMS’jes. Ook mijn gedachten zijn bij jullie thuis! Ik kijk uit naar onze thuiskomst op zondag 14 mei. Tot dan!
*********

Zapp zei vanochtend aan tafel: “Mama is in het ziekenhuis. Mama heeft buikpijn.” Hij begrijpt het dus.
Nadat ik vanochtend na vier uur slaap om 06:00 uur wakker werd, ben ik stilletjes de kamer uitgeslopen en heb op de bovenetage de wasmachine aan het werk gezet om de laatste resten chloor, vakantiewaterpret en braaksel weg te wassen. Terug in bed bleek Zapp nog steeds te slapen (nou ja, slapen, dat betekent voor hem een constant gevecht met de deken en zijn duimelaartje-duim). Ik heb getracht wat te lezen, maar viel weer in slaap om pas om 09:00 uur weer tot bewustzijn te komen. Direct keken mij op enkele centimeters twee donkere ogen recht in het gezicht: Zapp was zijn terrein aan het verkennen en probeerde te ontdekken of de vader die hem gisteravond kort voor het slapengaan toch even in de steek heeft gelaten nu wel bij hem was. We hebben wat gespeeld op bed, de wisse-watjes in de badkamer afgehandeld, de luier verschoond, verse kleren aangedaan (“uuuhhh, stinkiepinkie” en daarbij een zwaar afwijzend gezicht opzetten is het truukje om hem te overtuigen zijn oude kloffie uit te doen) en zijn samen gaan ontbijten.
Even werd de onvolmaaktheid van ons drietal benadrukt doordat slechts voor twee personen was gedekt: alweer een aanwijzing dat we niet compleet zijn. Ik mis Mary, de vertrouwde handelingen en het op elkaar kunnen rekenen. Zapp en ik moeten het enkele dagen zonder Mary rooien. De hechting is even wat minder, maar Mary heeft er goddank een hechting bij…

Zapp laat ik vandaag nog niet meegaan naar het ziekenhuis. Te veel emotie mogelijkerwijs en ook voor Mary een te grote belasting. Als ik op weg naar huis ga, laat ik Mary achter nadat ze stilletjes heeft gevraagd of er ook vloeibare pad thai (noedelgerecht) per infuuszak verkrijgbaar is: het moet een extra vervloeking zijn om in dit land van overheerlijk eten en smakelijk fruit nu te moeten volstaan met een kleurloze sodiumchloride-glucose oplossing en niet te mogen drinken!

Verder is voor mij persoonlijk het grote wachten begonnen, wachten op vanavond als ik weer naar het ziekenhuis ga, wachten op Mary’s herstel, wachten op haar ontslag, wachten op de volgende adoptieprocedurestappen, wachten op de avond als de hitte wat draaglijker is, wachten om te mogen vertrekken naar Nederland. Maar is het leven niets anders dan één grote wachtkamer en ben je niet zelf verantwoordelijk voor de inrichting ervan?

************
Nagekomen bericht
Vanavond met de chirurg gesproken. Mary moet van hem veel en stevig de gangen op- en aflopen. Als ze dat doet zou dat het herstel bespoedigen. In dat geval wordt ze donderdag ontslagen uit het ziekenhuis. En lijkt niets de thuisreis op 14 mei in de weg te staan!
(Overigens, ik denk dat ik thuis vanaf binnenkort ziek personeel op kantoor laat komen en de gangen op en neer laat lopen: kunnen ze onderwijl stukken lezen, lijkt me een aardige snel-weer-beter-therapie??!!)
************