Thaise goedkeuring: Zapp "is van ons"

Dit is een dag om te vieren: Thailand heeft vandaag officieel het ouderschap over Zapp aan ons toevertrouwd. Met twee handtekeningen werd de overdracht vanochtend bezegeld.

Mary gekleed in een sarong van Laotiaanse zijde en dito sjaal (in de nationale kleuren van Thailand) en ikzelf alsof ik een bespreking had in Rotterdam, zaten we vanochtend in het Institute of Social Welfare gestreken en gesteven vanaf 9 uur te wachten. Daar hadden zich al adoptie-ouders uit diverse landen verzameld voor de 2-wekelijkse zitting van de adoptiecommissie. Prachtig om te zien hoe de zonder uitzondering verwachtingsvolle gezichten van nieuwe ouders straalden van het pas gevonden geluk (alhoewel er jongens bijzaten die werkelijk notoir moeilijk opvoedbaar leken). Het was een heen en weer gaan van maatschappelijk medewerkers, commissieleden en allerlei overheidspersoneel, met daartussen allerlei gedreutel, donker en licht, een enkel meisje tussen overwegend jongetjes, krulhaar en sluik haar, van zeer baby tot kleuter. Echt eerlijk: je gaat toch vergelijken en toen Mary en ik elkaar aankeken wisten we meteen – zonder één woord te wisselen – dat we het met onze Zapp zeer hadden getroffen.

Slechts enkele waaiers en de open ramen konden de zwoele hitte in beweging krijgen, van afkoeling was geen sprake. Langzaam maar zeker begon het zweet langs armen, benen, rug en buik te stromen totdat geen vezel aan onze lichamen droog was. Boss is niet geschikt voor de tropen. Terwijl Jennifer en Michael heel spoedig aan de beurt waren om voor de adoptiecommissie te verschijnen voor een korte ondervraging, moesten wij tot na half 11 wachten. En dat wachten speelde Zapp natuurlijk ook parten. Hij ging proesten en hollen en wegrennen en zweefde voortdurend tussen opstandigheid en balorigheid. Net toen zijn schoonmaakwoede weer de overhand dreigde te krijgen – ditmaal door languit op de grond te liggen en zwierende veegbewegingen over de vloer te maken – zwaaide een deur open in een oude soort directiekamer. We werden naar binnen gesommeerd.

Achter een tafel zaten 5 dames van allerlei officiële signatuur, meer dan dat ze met de adoptieprocedure van doen hebben weet ik niet meer. Met Zapp tussen ons in – plotseling drakenlief opkijkend naar de dames van stand en spelend met een plastic draakje dat hij op tafel aantrof – werden wij gevraagd waarom we voor Thailand hadden gekozen, hoe wij denken Zapp op te voeden, hoe zijn interactie met ons in de afgelopen dagen is geweest en zo nog wat meer vragen. Het werd een heel leuk, persoonlijk en geanimeerd gesprek, dat zeker 20 minuten duurde (lang voor hier!). De verbazing aan de andere kant van de tafel was groot toen we vertelden bijna 6 jaar op deze dag te hebben moeten wachten. De sfeer werd helemaal los toen wij – gevraagd of we hadden moeten betalen voor de verplichte VIA cursus in Nederland – antwoordden: “maar mevrouw, we moeten alleen maar betalen”. Een volle lach was ons deel en het ijs was klaarblijkelijk gebroken. Toen ik zei dat het lange wachten me grijze haren had opgeleverd, was het antwoord typisch Thais: “het geluk van jullie Kleine zal je haardos weldra zwart kleuren”, waarbij de daaropvolgende moederlijke glimlach elke tegenspraak in de kiem smoorde.

Het einde van het gesprek was bijzonder. De voorzitster kondigde aan dat Zapp nu aan ons toebehoort. Met een ernstige stem zij ze ons daarna vaarwel met de mooiste groet die we ons konden wensen: “weest blij met jullie zoon, zorg goed voor hem en hij zal vreugde brengen in jullie leven”. Zowel Mary als ik konden onze tranen niet bedwingen: tranen die werden begroet met vijf lachende Thaise gezichten. Mary en ik omhelsten elkaar, waarop die kleine lieve Zapp in aanwezigheid van iedereen ons beiden een kus op de wang gaf vooraleer hij – gezeten op mijn arm – met kushandjes naar de commissieleden afscheid nam. Wij deden het met de wai, de traditionele Thaise begroeting: sawadee adoptiecommissie, sawadee Thailand!

Daarna waren er de felicitaties van Jennifer en Michael en natuurlijk van Pramote. Foto’s werden gemaakt, in verschillende groepssamenstellingen. Toen we uiteindelijk in de auto stapten waren we drijfnat maar dolgelukkig. Wij wisten nog minutenlang na te genieten van dit bijzondere moment, alhoewel onze tranen andere taal leken te spreken. Pas toen Zapp pasfoto’s voor zijn aanstaande Thaise paspoort had laten maken in een warenhuis en wij de boeventronie in vol ornaat zagen, konden we weer voluit lachen. Ik dacht: laat dit maar de start zijn van de legalisatieprocedure van alle benodigde papieren, die ons in staat moeten stellen om met Zapp naar Nederland af te reizen. Zapp is definitief bij ons, nu nog de officiële papieren!